Column Asje van Dijk “Dichtbij huis de wereld winnen”

08 mei 2019 - In het klimaatdebat kan het er soms fiks aan toegaan. Wat nemen partijen elkaar regelmatig de maat. In politieke stellingnames overtroeft men elkaar met meningen en standpunten en weet men altijd wel een wetenschappelijk rapport, deskundige of commissie te vinden om redeneringen te onderbouwen. Als ik luister naar de “welles-nietes discussies” denk ik vaak: “twee monologen maken nog geen dialoog”.

Als we niet meer naar elkaar luisteren en alleen maar zenden, komt er vast geen interactie. Wie echter uit de echoput van het eigen gelijk op zoek gaat naar de redenering en overwegingen van de ander, gaat het waarom van die ander beter begrijpen. Interesse tonen is het begin van begrip en toenadering. Begrepen dan wel in de oorspronkelijke betekenis van inter (=tussen) esse (=zijn); “er tussen zijn”.

Bovendien zou het misschien ook wel interessant kunnen zijn om in het klimaatdebat de grote macro-doelen over broeikasgassen en CO2-reducties wat meer te vertalen naar de micro-doelen: wat kan ik er zelf aan doen. En waarom doe ik dat dan graag, als individu een bijdrage leveren aan die grote transitie? Waarbij men mij ook nog voor gek verklaart, omdat het allemaal toch maar “een druppel op een gloeiende plaat” is.

Wat minder lang onder de douche, de verwarming een graadje lager, ledlampen, isoleren… Voor mij persoonlijk heeft dat niet eens zozeer te maken met “het gelijk” of “ongelijk” in de klimaatdiscussies. Ik voel me dan eerder aangesproken door bepaalde waarden die ik in mijn leven de moeite waard vind. Bijvoorbeeld zorgzaamheid en voorzichtigheid, ook voor onze aarde. Of ingetogenheid en bescheidenheid als het om het gebruik van de natuurlijke bronnen gaat. Misschien is dat een zeker idealisme of overtuiging dat er waarden zijn die groter zijn dan wijzelf. Waarden die de moeite waard zijn om ze te praktiseren want dichtbij huis wordt de wereld gewonnen.